Voorbij de zeven dagen van architectuur

In zijn driedelige boek 'Voorbij de zeven dagen van architectuur' wil Van Zeijl de mythen van het vakgebied onttoveren, wat tevens neerkomt op een zekere inwijding. In een heldere structuur van zeven dagen - van scheppen naar het alledaagse werken -, wordt via een diverse reeks thema's en onderwerpen een overtuigende visie op het architectuuronderwijs en de ontwerppraktijk gegeven. 
In de vraag: hoe aan de zeven dagen voorbij te raken ligt het verlangen om architectuur als poëzie te maken. 
Architectuur wordt daartoe als een avontuurlijk landschap voorgesteld, waarvan haar complexe tectoniek in diverse doorsneden professioneel wordt onderzocht en geduid. Beelden en teksten ondervragen elkaar qua passie en argument. Oude principes bevruchten nieuwe inzichten. Architectuur blijft wel een raadsel, maar onverwachte inzichten en vergezichten doen haar af en toe even prachtig oplichten.

Gerard van Zeijl speelde in het architectuuronderwijs aan de TU Eindhoven van 1970-2005 een markante rol. Hij volgde Geert Bekaert op die tot 1990 de leerstoel architectuurgeschiedenis + theorie bekleedde. Samen tastten zij de relatie van dit vakgebied met het architectonisch ontwerpen af. Hun eigenzinnig architectuurhistorisch onderzoek hield, vergeleken met andere architectuuropleidingen een specifieke positie in. 
Van Zeijl's promotieonderzoek naar Durand's architectuurtraktaten leek haaks te staan op zijn eigen positie in het architectuuronderwijs. Het ontdekken van een verborgen poëzie binnen de vermeende rigiditeit van Durand's combinatieleer bleek echter later de opmaat voor het onderzoek naar 'the longlasting strategies in architecture'. Hierin schuren normatieve en narratieve architectuurconcepten langs elkaar. Hun kritische inwerking wordt in het gezamenlijk veld van geschiedenis en ontwerp. uitgelokt door architectuur met beelden te prikkelen en via woorden te bestoken.