Vrouwenman

Als de 99-jarige Ernest Forestier in 2009 naar buiten kijkt uit het raam van zijn flat  aan zee, ziet hij niets meer. Hij is blind. Zijn hele bewogen leven ging zijn gezichtsvermogen al schoksgewijs achteruit als hem iets heftigs overkwam. Met een vrouw, wel te verstaan. Zijn laatste grote liefde heeft hij gelukkig nog vele jaren in schoonheid kunnen zien. Maar vormden vrouwen niet altijd al een blinde vlek in de scherpte van zijn gevoelige zintuigen? Een zwakke stee in zijn vele ambities en talenten? De uit een kleine badplaats in Zuid Frankrijk afkomstige Ernest, die kort na 1950 voorgoed naar Nederland komt, begint, denkt hij, zichzelf steeds beter te begrijpen. Maar geldt dat ook voor hem als 'vrouwenman'? Hij ziet de vrouw als de belichaming van al wat mooi en vloeiend is, grenzenloos en verzoenend als moeder natuur. Natuurlijk weet de uiterst scherpzinnige Ernest, dat de werkelijkheid anders ligt. Hij heeft genoeg meegemaakt. Maar hij ontdekt pas later in zijn leven dat hij het qua realiteitszin in de liefde ook van de vrouw moet hebben. Als hoogbejaarde moet hij nog bekennen dat hij de verhouding tot zijn eigen moeder nooit echt onder ogen heeft durven zien. Is het onstuimige, ridderlijke, jongetje, dat tijdens la grande guerre opgroeide tussen de verlaten art nouveau badpaviljoens, ooit verdwenen?