Bouwen in Indonesië, 1600-1960

In de Indonesische archipel stichtten de kooplieden van de Verenigde Oost-Indische Compagnie (VOC) in de zeventiende eeuw handelsnederzettingen, die soms uitgroeiden tot kuststeden. De stichting en ontwikkeling van de steden in de voormalige kolonie Nederlands-Indië verliep niet planmatig, maar hing af van tal van bijzondere omstandigheden, zoals de geografische ligging, militaire overwegingen, de lokale machtsverhoudingen en de bevolkingsdiversiteit. Al deze factoren beïnvloedden het stadsplan en het karakter van de koloniale stad.

Aan het einde van de negentiende eeuw zette de kolonie de deuren open voor het westerse bedrijfsleven. Met de openlegging nam het aantal Europeanen die naar 'de Oost' vertrokken toe. Vanaf het begin van de twintigste eeuw groeiden de steden en kregen ze gaandeweg een westers karakter. De stedelijke centra kenmerkten zich door moderne gebouwen en buiten de stad gelegen tuinsteden.

Nog steeds vormen de overblijfselen van de koloniale stad een deel van de identiteit van de huidige Indonesische stad, hoewel in steeds mindere mate. In de eerste jaren na de afhankelijkheid werkten er in het jonge Indonesië Nederlandse en Indonesische architecten aan gebouwen voor de overheid en de bedrijven. Vooral jonge Indonesische architecten zochten naar een nieuwe, meer internationale architectuurstijl.

Tegenwoordig staat in Indonesië het gebouwde erfgoed volop in de schijnwerpers. Dit boek over de geschiedenis van het bouwen en de ontwikkeling van de infrastructuur in Indonesië in de periode 1600-1960, is bedoeld voor betrokken professionals, studenten en geïnteresseerden.

De auteur, architect-onderzoeker Cor Passchier (1945), was gedurende tientallen jaren betrokken bij onderzoek naar de Indonesische steden en het hergebruik van het gebouwde erfgoed. Dit boek beschrijft in het kort de geschiedenis van het  bouwen en de ontwikkeling van de infrastructuur in Indonesië in de periode 1600-1960.