Verzen

Van Langendonck speelde een belangrijke rol in de vernieuwing van de Vlaamse poëzie. Zijn essay ‘Herleving der Vlaamsche poëzij’ (1894) werd beschouwd als een manifest voor die vernieuwing. Als criticus en dichter was hij tussen de anarchistisch gezinde jongeren van toen een schakel in de traditie die hem met Gezelle en Rodenbach verbond. Net als bij hen was voor Van Langendonck het ethische en esthetische niet te scheiden. Zijn bewondering voor Dante hing samen met zijn verlangen naar een harmonisch leven op christelijke grondslag. Zijn romantisch getinte gevoel raakte telkens in conflict met zijn naar klassieke beheersing strevende geest. 
Van Langendoncks invloed op jongeren als A. Vermeylen is groot geweest. Hij publiceerde slechts één bundel: ‘Verzen’ (1900). Daarin toont hij zich een der eersten in het Zuid-Nederlandse taalgebied die vorm gaven aan het conflict tussen gevoel en intellect. In zijn werk tekent zich duidelijk de tweespalt af tussen de droom van absolute volmaaktheid, zoals die vorm kreeg in de onvoltooid gebleven cyclus ‘Beatrice’, en de ervaring van de beklemmende werkelijkheid, een tegenstelling die bijvoorbeeld gestalte kreeg in zijn gedicht ‘Zomeravond’.