Zijn wij anders?

De afgelopen decennia is ook Nederland een multiculturele samenleving geworden. Vooral sinds de door Molukkers uitgevoerde terroristische acties van de jaren zeventig van de vorige eeuw is de angst dat sociale frustraties bij volgende generaties van migrantengroepen zouden kunnen leiden tot gewelddadigheden manifest geworden.Toch hebben collectieve geweldsuitbarstingen die qua schaal of heftigheid enigszins vergelijkbaar zijn met de rellen zoals die in de Franse banlieues of de binnensteden van Groot-Brittannië plaatsvonden, tot op heden in Nederland niet plaatsgevonden.

Om de vraag te beantwoorden of 'wij' anders zijn of dat we gewoon geluk gehad hebben is, naast literatuuronderzoek, gekeken naar situaties in Nederland waarbij diverse ingrediënten voor het uitbreken van ongeregeldheden aanwezig waren. Het blijkt dat het geen puur geluk is geweest dat er de afgelopen jaren geen grootschalige etnische rellen zijn geweest in Nederland. Hoewel de multiculturele samenleving bepaald niet zonder problemen is, is er structureel geen sprake van een zodanige cumulatie van etnisch gerelateerde risicofactoren dat een vanzelfsprekende voedingsbodem voor etnische rellen aanwezig is.

De wijze waarop in Nederland overheid, maatschappelijke partners en politie lokaal verankerd op sociale cohesie gericht beleid voeren en achterstanden proberen weg te werken draagt, met vallen en opstaan, bij aan relaties die minder conflictueus zijn en meer op samenwerken gericht. In gevallen dat er sprake is van incidenten waarbij etnische spanningen tot uiting komen, blijkt een operationele werkwijze gericht op de-escalatie in een combinatie van preventie en repressie, empathie en handhaven, effectief.

Het onderzoek presenteert een escalatiemodel dat laat zien welke factoren escalatie waarschijnlijk maken, wat voor soort aanpak daarvan effectief is en waarom.