De breedsprakige dame

Maeve Brennan loopt door New York. Ze neemt een taxi, de bus of de ondergrondse en wij lopen met haar mee. We beleven het New York uit de jaren zestig en zeventig dankzij haar weergaloze beschrijvingen. Brennan is in staat ieder mens, dier, gebouw en elke straat tot in detail fijnzinnig, geestig en raak weer te geven. Het gaat over een bijna uitgedroogde mus die na een regenbui eindelijk een bad kan nemen, of over een ontmoeting van een vader en zijn dertienjarige zoon midden op Broadway, waarbij je glimlacht en ook ontroerd raakt – maar ook over de afbraak van het oude New York, iets waar ze zeer kritisch over schrijft.

We ervaren de steeds weer andere sfeer op straat, in een café of in een hotelkamer aan Washington Square, in het snel oprijzende New York, waar alles lager dan acht verdiepingen zonder pardon op de schop gaat.