Een kunstenaarsbestaan in de twintigste eeuw

Vastbesloten om als vrij kunstenaar in zijn levensonderhoud te gaan
voorzien huurt de jonge veelbelovende beeldhouwer Frans Fritschy na de
oorlog een atelier. Het valt niet mee. Kasboekjes maken zijn kunstenaarsarmoede
zichtbaar in jaren waarin al snel drie kindermonden gevoed moeten
worden. Na acht jaar geeft een leraarschap aan de Rotterdamse academie
lucht. Hij ontwikkelt een krachtige eigen stijl en gaat experimenteren met
nieuwe vormen en materialen. Er zijn opdrachten uit zijn katholiek-sociale
netwerk en uit het opbloeiende Rotterdamse bedrijfsleven. Maar in de maalstroom
van veranderingen in katholicisme en kunst van de jaren zestig lijkt
zijn werk tot verdwijnen gedoemd. Rond 1969 meent hij gedeprimeerd dat
zijn beeldhouwerschap ten einde is. Zes jaar later keert zijn creativiteit terug.
Zijn mooiste werk wordt een schaaksimultaanseance, waarin hij twintig
schakers in stugge koperkrullen elk hun eigen individualiteit weet te geven
tegenover een in perspex uitgevoerde grootmeester.

Zijn dochter – historica en kunsthistorica – vormde zijn unieke nalatenschap
tot een verhaal over academiejaren tijdens de oorlog en een kunstenaarsbestaan
tegen de achtergrond van het naoorlogse Rotterdam. Zijn
zoon – opmaker en schaakliefhebber – verzorgde op basis van vele oude
foto’s de rijke illustratie en schreef een bijdrage over Frans Fritschy en het
schaakspel.

Dit boek wil een hommage zijn aan alle kunstenaars die niet weten
door te dringen tot de artistieke top, maar die blijven
proberen het kunstenaarsideaal waar te maken om schoonheid
onder de mensen te brengen.