Het oude stukgoed

De traditionele manier waarop stukgoedlading in de Rotterdamse haven werd geladen en gelost, bestaat niet meer. Stukgoed zit alweer jaren in containers. Dat levert tijdwinst op en dus ook geld. Kisten, kratten, balen en dozen in scheepsruimen: ze zijn verdwenen. In de Merwehaven, de Lekhaven, de Rijnhaven, de Maashaven en de Waalhaven liggen geen klassieke stukgoedschepen meer en is de activiteit die er eens was tot stilstand gekomen. 

Maar de herinneringen zijn er nog wél! Voormalig scheepscontroleur Chris Vennix - die van 1964 tot 1998 bij de S.H.B. in de haven heeft gewerkt - heeft zijn eigen herinneringen en zijn belevenissen opgeschreven en gebundeld in het boek Het oude stukgoed. Hij beschrijft waar de tientallen stukgoedstuwadoorsbedrijven waren gevestigd; en ook wat ze zoal aan lading behandelden voor welke rederijen. Vennix vertelt welke functies er in de overslag van stukgoed waren en welke uitdrukkingen er in de specifieke eigen haventaal van de havenwerkers waren. 

Vennix heeft in zijn 176 pagina's tellende boek verteld wat er kwam kijken bij de lossing van schepen met fruit, met hout en met stinkende lading. Hij heeft het ook over het havenvakschoolonderwijs, de havenstakingen, de havenkranen, de arbeidspool van de S.H.B, de havenwerkgeversorganisatie S.V.Z. en het dagelijkse werk van een havenwerker. En nog heel veel meer. Kortom: hij heeft een beeld geschetst van de vele decennia waarin er in de haven van Rotterdam nog met stukgoed werd omgegaan. En hij heeft dat eveneens met humor gedaan. Het tijdperk van het traditionele stukgoed is voorgoed voorbij, maar komt opnieuw tot leven in Het oude stukgoed.