Een beerput die geen doofpot werd

Eén van de oudst bekende zaken in Nederland waarbij een kerkelijk ambtsdrager vanwege zijn seksuele mores is ontslagen. En – voor zover bekend – de oudste zaak ­waarin Justitie daarvoor is gaan vervolgen.

In de jaren 1682-1688 wordt Hengelo (Gld) uit de slaap gehouden door een groot schandaal. Een zwarte bladzijde in de geschiedenis van het dorp die lang verborgen is gebleven. Grootvader zal er bij het haardvuur niet over verteld hebben – over zoiets sprak je niet. Daarmee waren de gebeurtenissen uit het collectieve geheugen verdwenen. Maar de feiten zijn bewaard gebleven. De auteur heeft het materiaal geordend, herschreven en bewerkt, zodat het boek leest als een roman.

Het verhaal volgt de loop van hoe de Kerk en wereldlijke overheid in de periode 1682-1688 omgaan met een drama dat ook vandaag de dag nog herkenbaar is. Heel bijzonder hoe gedetailleerd de getuigenissen van de dorpelingen en andere betrokkenen zijn en daarmee tevens een beeld scheppen van het tijdvak. Van hoe het ging zoals het ging. Dit alles niet zonder intriges.  

Achter in het boek staat een naamlijst met alle circa 250 in de tekst genoemde personen, van wie ruim de helft dorpelingen.

Alice Garritsen (1953) stuit tijdens familieonderzoek bij toeval op dit bijzondere verhaal dat zich afspeelt in Hengelo (Gld). Ruim 7000 bladzijden ­­­­
oud-Neder­lands ­handschrift heeft ze door­geworsteld om de onderste steen boven te krijgen. 
Het draait om de plaatselijke predikant, Henricus Rumpius, schuinsmarcheerder en blasfemist. Zijn gedrag zorgt voor rumoer en verdeeldheid, zowel binnen de kerkgemeente als in het dorp. Uiteindelijk wordt hij uit het ambt gezet. De kerk waarin hij predikte, staat er nog steeds, als een stille getuige. Als haar muren zouden kunnen spreken…