Een engeltje zette de wereld stil

In de tweede helft van de vorige eeuw werd heel anders omgegaan met het verlies van een levenloos geborene dan nu. Het was een taboe. De Rooms-Katholieke Kerk hield streng vast aan de regels en bepaalde dat een doodgeborene niet in de hemel kon komen omdat het niet gedoopt was. De kindjes werden niet geregistreerd en verdwenen in anonieme graven, letterlijk achter de heg. Zo wordt beweerd dat er op het kerkhof Orthen in Den Bosch nog duizenden anonieme kinderen begraven liggen. Ook de medische stand van die tijd zag een levenloos geborene als een "non event", iets wat geen rouw waard was. Veel kindjes werden dan ook ongezien als ziekenhuisafval verbrand. 

Een engeltje zette de wereld stil bevat persoonlijke vertellingen vanaf begin zestiger jaren tot heden. Ouders verhalen over de moeilijke tijd rond de geboorte van hun kind. Soms onthutsende ervaringen, pijnlijk en schokkend, zoals in de vorige eeuw in het katholieke zuiden, maar altijd het persoonlijke drama als rode draad door alle verhalen, vroeger en nu.  

Ook mensen die vanuit hun beroep met deze materie te maken hadden en hebben vertellen hun verhaal, zoals gynaecologen, onderzoekers, verpleegkundigen, kerkhofbeheerders, een pastoor en een oud-patholoog-anatoom.