Tuinen van verbeelding

In 1883 vestigt Claude Monet (1840-1926)
zich in het dorpje Giverny. De landschapsschilder
verruilt daarmee zijn nomadenbestaan
voor een teruggetrokken leven,
waarbij hij zich volledig toelegt op het
schilderen van zijn indrukwekkende tuin.
Onverstoord en afgezonderd werkt hij
jarenlang aan zijn magnum opus: een groot
decoratief ensemble met als onderwerp
de spiegelingen op het oppervlak van zijn
waterlelievijver. Monet beschouwt deze
Grandes Décorations als zijn nalatenschap,
en schildert ter voorbereiding
honderden doeken die hij niet verkoopt of
exposeert.
In 1926 sterft Monet als een gevierd
kunstenaar, maar de postume openbaring
van zijn schilderijen uit Giverny levert
weinig positieve reacties op. Onder critici
en kunsthistorici gelden de waterlelies als
een zwak onderdeel uit Monets oeuvre,
het werk van een oude blinde man. Mede
dankzij een tentoonstelling in het huidige
Kunstmuseum Den Haag, dat in 1952 voor
het eerst Monets waterlelies presenteert
als volwaardige meesterwerken, kentert
dit beeld. Inmiddels is dit werk uitgegroeid
tot Monets meest geliefde handelsmerk.
Deze rijk geïllustreerde publicatie richt
zich op de periode die Monet doorbrengt
in Giverny en op de totstandkoming van
zijn laatste meesterwerk. Daarnaast wordt
de bijzondere waarderingsgeschiedenis
van Monets waterlelies belicht.
Met tekstbijdragen van Frouke van Dijke,
Astrid Goubert, Marianne Mathieu en
Benno Tempel.