Geef me dan maar alleen de slagroom!

Bij een val liep Lucie Verzandvoort een gebroken knie op en tijdelijke opname in een verzorgingshuis was noodzakelijk. Het gebonden zijn aan een rolstoel en de noodzaak van hulp viel Lucie, die kerngezond en vitaal is, niet gemakkelijk. Zelfstandig als ze is, wenst ze niet afhankelijk te zijn. Zij moest haar verpleegweken in geduld uitzitten en hield een dagboek bij, want in Huize Methusalem was genoeg te beleven. Lucie liet zich meevoeren op het dagelijks levensritme van bewoners en personeel, een gemêleerd gezelschap, zo blijkt. Was getuige van voorvallen die je relativerend als komisch zou kunnen bestempelen. Daarnaast zag ze om zich heen lichamelijk leed, aftakeling en schrijnende eenzaamheid.  
In deze twee maanden keek ze ook terug op haar leven. Geboren in Amsterdam woonde ze als kind uit een ´spoorweggezin´ op uiteenlopende plekken in heel Nederland. Dook met haar familie onder vanwege de spoorwegstaking tijdens de oorlogsjaren. Bereisde vijf jaar lang de wereld als zeevrouw, woont sinds haar huwelijk in Limburg en was naast moeder en huisvrouw tot haar pensionering werkzaam als onderwijzeres.