Grens en gezin

Dit boek gaat over hoe Nederlandse politici en ambtenaren in de afgelopen vijftig jaar de regels hebben vastgesteld voor gezinsmigratie. Het reconstrueert de termen waarin het beleidsdebat gevoerd werd en het verloop van de besluitvorming. Waar de discussie in de jaren vijftig en zestig draaide om de overkomst van gezinnen van gastarbeiders, ging het in de jaren zeventig en tachtig over gelijke behandeling van mannen en vrouwen, homoseksuele en heteroseksuele relaties, en migranten en Nederlanders, en vanaf de jaren negentig over beperking van de instroom, eigen verantwoordelijkheid en de plaats van moslims in de Nederlandse samenleving. 
Een van de vragen die centraal staan, is waarom politici en ambtenaren van een land dat nooit een immigratieland heeft willen zijn, de vestiging van gezinsmigranten hebben toegestaan op een schaal die het aanzien van Nederland voorgoed veranderd heeft. Die vraag sluit aan bij het internationaal theoretisch debat over wat wel ‘de paradox van het migratiebeleid in liberale democratieën’ wordt genoemd: Nederland is immers niet het enige land met een dergelijke paradoxale migratiegeschiedenis. 
Daarnaast wordt in kaart gebracht hoe de verhoudingen liggen en lagen tussen ministeries, tussen ambtenaren en bewindspersonen, tussen kabinet en parlement, en tussen politieke partijen. Daarmee biedt dit boek een kijkje in de keuken van beleidsvorming in Nederland.