Vage klachten

Het personage in Vage klachten is verzeild geraakt in
het schemergebied tussen fictie en werkelijkheid. In zijn
pogingen om weer greep te krijgen op zichzelf en de realiteit
van alledag, zijn het vooral zijn emotievolle herinneringen
die zich laten gelden. Herinneringen die hem in hun macht
houden, maar die hem tegelijkertijd op weg helpen om weer
in balans te komen met zichzelf en zijn omgeving.
In een veertigtal verzen en commentaren voert de dichter ons
mee op deze zoektocht die bij de lezer ongetwijfeld meer
herkenning zal oproepen dan hij voor mogelijk had gehouden.

Net als in Rivierklei (2008), Open op zondag (2010) en
De Muze (2015) staat in deze bundel de verwoed zoekende
mens centraal, maar waar in eerdere bundels het accent
nog lag op de ervaring van de beklemming en eenzaamheid
in het dagelijks leven, is in Vage klachten de ultieme
poging om het heden te accepteren het hoofdmotief.