Brabantse herinneringen

Anton van Duinkerken, pseudoniem van Willem Asselbergs (1903-1968), maakte naam als dichter, essayist, hoogleraar, redenaar en literatuurhistoricus. In 1966 ontving hij de P.C. Hooftprijs voor zijn gehele oeuvre. In zijn Brabantse herinneringen, voor het eerst verschenen in 1964, vertelt Van Duinkerken aanstekelijk over zijn vroegste jeugd in de zuidelijke provincie: hoe hij de kinderjaren in zijn geboorteplaats Bergen op Zoom doorbrengt, en hoe hij vanaf zijn twaalfde jaar de opleiding tot priester op diverse seminaries in Noord-Brabant beleeft. Na een jaar van twijfel en crisis kiest hij als jonge schrijver uiteindelijk voor een letterenstudie, om die na een verblijf in Noorwegen weer af te breken. In 1929 vertrekt hij naar Amsterdam, waar hij als redacteur van het katholieke dagblad De Tijd aan zijn journalistieke en maatschappelijke carrière begint.
Tegen de achtergrond van een zich emanciperend Brabant weet Anton van Duinkerken in Brabantse herinneringen alle mensen die hij tijdens zijn dan nog jonge leven in de eerste decennia van de twintigste eeuw ontmoet, bijzonder kleurrijk te beschrijven en te portretteren. Het beeldmateriaal waarmee de heruitgave van deze vergeten klassieker is verrijkt, gekozen door Van Duinkerkens jongste zoon Bernard Asselbergs, roept eens te meer de verloren gegane cultuurwereld van de katholieke emancipatie op, die zo vanzelfsprekend was voor Anton van Duinkerken en zijn tijdgenoten.
 
‘Brabantse herinneringen is binnen het oeuvre van Van Duinkerken een uitzonderlijk boek, want zijn meest persoonlijke. Het is ook het meest verhelderend tot het verstaan van zijn persoon en zijn tijd. Een aantal stukken eruit behoort tot het beste dat hij schreef, ze zijn ook hoogte - punten in het Nederlandse autobiografische genre.’ [Kees Fens]