Stiekem trots op Apeldoorn

Wat is Apeldoorn nou eigenlijk, een stad of een dorp? Honderd jaar geleden werd de Dorpstraat omgedoopt in Hoofdstraat. Omdat het gemeentebestuur vond dat Apeldoorn eindelijk een stad was. Nu, een eeuw later en 120.000 inwoners rijker, is men er nóg niet uit. Zelfs de zeven jaar durende stadhuisoorlog die (alweer een kwart eeuw geleden) een politiek slachtveld aanrichtte en Apeldoorn keihard met de neus op de identiteitsvraag drukte, leverde niet het ultieme antwoord op. En misschien is dat maar goed ook; misschien is dat wel het speciale aan Apeldoorn. Die twee gezichten, dat zowel stad als dorp zijn.
Dit boek doet een poging het karakter, het eigene van Apeldoorn te doorgronden. Dat gebeurt aan de hand van anekdotische verhalen over het verleden van Apeldoorn, van opiniërende epistels van de schrijver, en van interviews met de vijf nog levende (ex-)burgemeesters en vele anderen die liefde koesteren voor deze dorpse stad. 

Arnold Zweers (1949) is geboren en getogen in Apeldoorn. Hij groeide op in Zuid, woonde met zijn jonge gezin in prille woonwijk De Maten toen daar nog meer koeien graasden dan er huizen stonden, en is nu alweer decennia lang bewoner van het oude westelijk deel van de binnenstad.
Zweers was 47 jaar dagbladjournalist bij Het Vrije Volk, de Gelderlander/De Nieuwe Krant en (Nieuwe) Apeldoornse Courant/de Stentor. Stof genoeg voor mooie verhalen.
In 2014 verscheen van zijn hand Popsporen, het babyboomboek.

'Door dit boek ga je nog meer van Apeldoorn houden.'
(Paul Blokhuis, wethouder van Apeldoorn, in het voorwoord)