De witte ezel

Abe Belatzeko is negentien en zoekt naar een doel in zijn leven. Hij meldt zich aan bij het United States Marine Corps in de hoop het daar te vinden. Door de strikte hiërarchie, schreeuwende en stuntelende officieren, maar vooral lange dagen waarin niets noemenswaardigs gebeurt, vraagt hij zich af of hij de juiste keuze heeft gemaakt. Op missie in Irak verlangt hij naar een vuurgevecht en een heldhaftige daad, maar in plaats daarvan maakt hij een fout met verstrekkende gevolgen...

Max Uriarte vroeg zich af waarom er zo weinig verhalen bestaan die een eerlijk beeld geven van het leven als militair en besloot er zelf een te maken. De witte ezel geeft een openhartig kijkje in de keuken van het USMC tijdens een missie in Irak in 2007. We zien de kameraadschap en de sleur, maar ook het gevaar en de gevolgen daarvan. Op indringende wijze brengt Uriarte in beeld hoe PTSS zijn tol eist bij Abes terugkeer in de samenleving.

Marinier en Irakveteraan Max Uriarte meldde zich in 2006 aan bij het United States Marine Corps. Hij was op dat moment negentien en zou vier jaar dienen. Tijdens zijn eerste uitzending naar Irak in 2007 reed hij mee in een MRAP pantservoertuig. Daarbij zat hij afwisselend achterin en in de geschutskoepel. Hij was onderdeel van het jump platoon van India Compagnie, gestationeerd in de regio Zaidon ten zuidoosten van Fallujah.
In 2009 werd hij opnieuw uitgezonden naar Irak, ditmaal als officieel fotograaf en tekenaar van gevechtshandelingen. Terug in de Verenigde Staten ging hij naar het California College of the Arts. In 2010, terwijl hij nog marinier was, begon hij met de webcomic Terminal Lance. De strip verschijnt tegenwoordig ook in de Marine Corps Times en is mateloos populair met 450.000 facebookvolgers en ruim 1 miljoen bezoeken per maand.