Ik vertrek nog een keer

De deur achter je dicht trekken en met slechts een paar koffers vol kleren en herinneringen naar een ander land vertrekken. Velen dromen er ooit wel eens van op een donkere najaarsmiddag als de trein weer eens te laat is en die baas maar blijft zeuren. Maar ja, als de zon dan weer schijnt en aan het eind van de maand het salaris weer keurig wordt bijgeboekt op je bankrekening, hoeft het eigenlijk niet meer zo nodig.
Toch zijn er ieder jaar weer heel veel Nederlanders die wel die stap nemen. Meestal vertrekken ze prima voorbereid, met alle mogelijke informatie over het nieuwe thuisland en de nieuwe landgenoten op zak. Dan blijken echter theorie en praktijk niet altijd met elkaar overeen te komen. We kennen allemaal het mañana-idee van de Latijnse volken. Maar hoe frustrerend is het om daar daadwerkelijk mee te worden geconfronteerd?  Waar loop je als rechtgeaarde Nederlander tegenaan in zo’n buitenland?
Journalist Brigitte de Lange vertrok ruim twintig jaar geleden samen met haar man naar Costa Rica. Omdat alles een tweede keer gemakkelijker is, vertrokken ze drie jaar later nogmaals, naar Panama. En ze vertrokken nog een keer, naar Argentinië, en nog een keer naar Chili en Ecuador.