De dood is mijn vijand!

Als men ouders of een man of vrouw verliest, die noemt men een wees, weduwnaar of weduwe, maar als een ouder een kind verliest is er geen naam voor. Het voelt alsof je een machine bent ; je kunt tenslotte zelf weer een nieuw kind maken, zegt men.Het verdriet om een kind is eindeloos. Er komt geen eind aan. Wanhopig zocht ik naar de zin van mijn immens verdriet. Op een dag wilde ik weten of er echt een leven na de dood bestaat. De dood had mij al  te vaak te grazen genomen en ik verklaarde hem de oorlog. Jarenlang voerde ik een eenmansgevecht tegen de dood! Want ik geloof in het LEVEN!
Ik herinnerde mij dat 14 dagen voor het overlijden van mijn dochter er mij iets ongelooflijks overkwam. Ik werd midden in de nacht wakker van iets ondefinieerbaars. Ik draaide mij op mijn andere zijde om te kunnen kijken naar iets waardoor ik uit mijn slaap gewekt werd. Ik zag een witte gestalte naast mijn bed staan, héél stil. De gestalte had een capuchon op. Verschrikt draaide ik mij terug op mijn andere zijde. Waarna de gestalte zich over mij heen boog en ik in een diepe slaap viel.
Was dit een teken dat er leven na de dood is? Ik ging op zoek. Vind ik hen terug als wezens van vlees en bloed?