Een andere Boudewijn Buch

Veertig jaar geleden maakte Boudewijn Büch (1948-2002) kennis
met Harry G.M. Prick (geb. 1925), destijds conservator van
het Letterkundig Museum in Den Haag. Binnen de kortste keren
ontwikkelde zich een vriendschap, door Büch weldra bestempeld
als een 'Wahlverwandtschaft' in Goetheaanse zin. Hoe hij daarop
na 1981 terugkeek, is niet bekend. Door eigen toedoen was er een
abrupt einde gekomen aan een stimulerende en vruchtbare verbondenheid,
waarin hijzelf toch bij uitstek de begunstigde was.
Voor Büchs poëzie zette Prick zich ten volle in, onder meer door
de dichter te introduceren bij Uitgeverij De Arbeiderspers. In snel
tempo verschenen daar de bundels Nogal droevige liedjes voor
de kleine Gijs (1976), De taal als blauw (1977) en De sonnetten
(1978), in 1981 gevolgd door de debuutroman De blauwe salon.
Hiermee was Pricks feitelijk lanceren van de 'Leidse hypochonder',
zoals Büch zichzelf graag noemde, niet uitgeput. Op 10 november
1978 stak hij ook zijn nek voor hem uit tegenover kunstzinnig
en intellectueel Nederland, in het Stedelijk Museum te Amsterdam
bijeengekomen op de vijftigste verjaardag van de classicus,
uitgever en essayist Johan Polak. De toen over een gedicht van
Büch uitgesproken tekst en die van een in het tijdschrift Maatstaf
van oktober 1978 verschenen opstel over Büchs poëzie, worden in
dit boek herdrukt. Al met al bevat Pricks boek stellig een van de
meest intrigerende getuigenissen over Büch, waarbij ook wordt
stilgestaan bij diens mystificerende trekken.