De geur van regen na de zwoelte

‘Weet je wat het is,’ zei Titus, ‘had Napoleon een radio gehad, de wereld zou er helemaal anders hebben uitgezien.’ ‘Kan best,’ zei ik ongeïnteresseerd. Ik zat met mijn hoofd in 1989, zomaar ineens. 1989 was een mooi jaar. Het IJzeren Gordijn scheurde open, de Voyager 2 bereikte Neptunus en mijn grootmoeder Petronella leerde mij fietsen op twee wielen. ‘Fiets!’ riep ze, en ik fietste. Joepie!

‘De geur van regen na de zwoelte’ blaast wat stof van een onbezorgde jeugd en bundelt mijmeringen, fantasieën en rêverieën die in de periode 2004-2009 op het weblog Weeping Willow Woodnotes verschenen. Vingeroefeningen van een verbeeldingskunstenaar, in een kladboek vol dilettante dollepraat naast elegische epistels en aarzelend ontluikende verskunst, met melancholie als leidmotief.

Dit boek is wat het is. Ik ben een tuinman in mijn eigen hoofd. Ziehier wat onkruid. Weldra word ik mijnwerker.

KRISTOF VANDEVENNE (1983) is woordenaar en melancholicus. Hij schrijft brieven, opstellen en poëzie en publiceerde eerder in het literaire tijdschrift Digther. Met ‘De geur van regen na de zwoelte’ pist hij wijdbeens zijn naam in het sneeuwlandschap der letteren. Kristof beraamt menig woordplan.