Ik lees en schrijf als een vrouw, zoals ik eet en vrij als een vrouw

Sommigen menen dat door de gelijkheid van man en vrouw
er geen vrouwelijke en mannelijke schrijvers meer bestaan,
maar alleen nog goede en slechte. Echter, bestaan er dan
ook geen mannelijke en vrouwelijke minnaars meer? En willen
we wel zo veel gelijkheid? Het verhaal wordt er zeker niet
mooier en spannender van.


Onderzoek toont aan dat mannen en vrouwen echt anders lezen
en schrijven, met andere interesses, ervaringen en emoties.
Wie een tijdschriftenwinkel binnenloopt ziet onmiddellijk hoe
sterk de dames- en herenbladen verschillen. Opmerkelijk: ook
de geëmancipeerde, hoogopgeleide vrouw leest soms (stiekem)
de Bouquetreeks, een kasteelromannetje of de Linda. De
meeste vrouwen lezen en schrijven sowieso liever lichtvoetige
boeken dan serieuze literatuur.


Als alles en iedereen gelijk is, mag er dan ook geen verschil meer
zijn tussen literatuur en lectuur? Of tussen kunst en kitsch? Maar
gaat dit niet ten koste van de kwaliteit? Tussen de Bijenkorf en
Hema, tussen een snackbar en restaurant, is er immers ook verschil.
En zijn recensenten als beroepslezers als politici die beroepshalve
politiek bedrijven? Dat het vak hierdoor zijn glans verliest.
Deze en talloze andere prikkelende vragen komen in dit boekje
aan bod. De lezer zal verbaasd zijn, misschien 't meest over
zichzelf.