Dit is mijn huis

Geheel in de Hollandse traditie stonden de piepers op tafel toen in 1987 de eerste vluchtelingen zich meldden in het kader van de toen nieuwe ROA. Met deze Regeling Opvang Asielzoekers wilde Nederland de komst van asielzoekers hanteerbaar en beheersbaar maken. De aanpak was grondig. Tot op de calorie was uitgerekend wat een gemiddelde asielzoeker op een dag zou verteren en men was er absoluut van overtuigd dat alleen mannen tussen de achtien en vijfendertig jaar zouden komen. 
Het algemene beleid tegenover de jonge heren was duidelijk: ze kunnen niks en mogen niks. Al op de eerste dag brak paniek uit toen bleek dat ook vrouwen en kinderen asiel aanvroegen. Er waren geen luiers en alle keukens waren om beheerstechnische redenen verwijderd, waardoor het fabriceren van pap voor de kleintjes een huzarenstuk werd. 
En altijd was er een gebrek aan opvangruimte, tot er teveel was; want de prognoses klopten nooit. Een fenomeen dat eigen lijkt aan de industrie. 
Vandaar dat asielzoekers worden ondergebracht in voormalige kloosters, kazernes, een NAVO-depot en zelfs in tenten, wachtend op een Sofinummer of uitzetting. De opvang is uitgegroeid tot een gerespecteerde bedrijfstak waarin tienduizenden mensen werk en bevrediging vinden. Met de asielzoekers streek het leed van de buitenwereld neer in dorpen als Sweikhuizen, Luttelgeest en Stevensbeek, en leerden Nederlanders omgaan met vreemde culturen. Al was het bijna altijd onder protest. 

De journalisten Bas Senstius en Jurrien Dekker bieden de lezer een onthullende blik in deze wereld aan de poorten van onze samenleving. Oorspronkelijk jaar van uitgave: 1997.