Op den akker des doods, waar allen gelijk worden

Heemels beschrijft de Roermondse begraafcultuur tussen 1870 en 1940. Centraal staat de begraafplaats 'Nabij Kapel in 't Zand', waar in deze periode alle Roermondenaren hun laatste rustplaats vonden. De begraafplaats wordt onderzocht vanuit een sociaalhistorisch, cultureel-religieus en kunsthistorisch perspectief. Negentiende- en vroeg twintigste-eeuwse begraafplaatsen worden wel getypeerd als 'spiegel' van de samenleving. Als 'microkosmos' van de levende stad zou via hen het beeld van de stad uit het verleden kunnen worden opgeroepen. Maurice Heemels toont aan dat dit voor de Roermondse 'necropool' geldt. De sociale verschillen in de stad kwamen scherp tot uiting in de klassenindeling op de begraafplaats, in de begrafenisrituelen, en in de monumentale grafcultuur. Aan de uitspraak van Jacobus Craandijk dat op de begraafplaats 'allen gelijk worden', mag dus hooguit een symbolische betekenis worden toegekend.