Ze hadden een dader nodig en dat was ik

Wat doen mensen als ze 27 zijn? Ze bouwen hun leven op, kijken vooruit, maken keuzes voor de toekomst. Dat gold niet voor Olav Herreman. Olav Herreman mocht tien jaar lang geen toekomstdromen koesteren. Daar had het Oudenaardse parket, met onderzoeksrechter Freddy De Smet in een glansrol, een stokje voor gestoken: hij vond het nodig om Olav Herreman tot hoofdverdachte te bombarderen in de zaak - Joke Van Steen.
Op 12 november 1995 werd de 17-jarige Joke Van Steen vermoord teruggevonden in De Reytmeersen, het jachtdomein waar de jonge Olav toen jachtwachter in opleiding was. Vijf jaar na de moord had het onderzoek nog niets opgeleverd, tot ene Vincent Mahieu plots kwam beweren dat Olav de moordenaar was.
Een vriend, Kurt Ketsman, ondersteunde het verhaal van Mahieu. Alleen, er klopte niets van. Minstens zeven keer wijzigde de kroongetuige zijn verhaal, de tests aan de leugendetector waren eensluidend: hij loog bij zowat alles wat hij zei. De reconstructie was één grote farce die alleen maar aantoonde dat het verhaal van Mahieu en Ketsman niet kon kloppen. Geen enkel wetenschappelijk bewijs wees naar Olav. Er was geen enkele aanwijzing of reden waarom Olav Joke vermoord zou hebben. En toch wou de onderzoeksrechter niet van wijken weten. Olav moest en zou de dader zijn.
Olavs bestaan werd herleid tot een hel, de media smulden van het sappige moordverhaal. Vijftien jaar na de moord kwam het uiteindelijk tot een assisenzaak. Zelfs het openbaar ministerie vroeg er de vrijspraak in. In Ze hadden een dader nodig, en dat was ik neemt Olav eindelijk zelf het woord. Voor eens en voor altijd wil hij zíjn verhaal doen, zonder dat de media er hun eigen versie van maken.