Flarden

Ik heb afscheid
genomen,
van alle dingen
van alles,
van het hele lange jaar.
Maar die dag
nam ik enkel afscheid
van jou
mijn meisje.

Ruud Heinsius laat het verleden in flarden voor zijn geest voorbijkomen. Zijn boek is een nagedachtenis aan zijn vrouw Reins, zijn zoon Robert, zijn dochter Monique en zijn eerste dochter lang geleden. Het zijn aan flarden gescheurde gedachten, over waanzin, ziekte en angst, over aan flarden gescheurde levens, waarbij hij probeert de kleur geel, als deel van de zon en vrolijkheid, de boventoon te laten voeren.
Hij vertelt, hoe de dood in steeds verschillende gedaantes bij herhaling aan de deur van zijn hart klopte. Hoe wanhopig hij werd van hulpverleners die bleven zeggen dat het beter ging. Hoe hij tot de kern van zijn wezen doordrong, daar waar het toch nog licht kon worden. 
Aangrijpend, eerlijk, kwetsbaar. 

Wie wijst me de weg
wie kan mij zeggen
doe ik het goed,
doe ik het slecht.
Ik wil toch enkel
dat jij gelukkig bent
doe ik het goed,
doe ik het slecht.