De schorpioenvis

Vervolg op 'De wegen van de wereld'
Nicolas Bouvier

vertaling en nawoord Floor Borsboom

De schorpioenvis is het vervolg op De wegen van de wereld, het verslag van Bouviers reis naar Afghanistan in 1953-1954. Na een lange, eenzame tocht in zijn Fiat Topolino door het immense India is hij gestrand in het vervallen VOC-fort van Galle aan de zuidkust van Ceylon. Dodelijke insecten bestormen zijn armoedige pensionkamertje. Schrijven lukt nauwelijks en als berooide westerling boezemt hij de bewoners van het fort weinig vertrouwen in. Ondanks zijn droeve situatie raakt Bouvier gefascineerd door de kleurrijke wereld van vastgeroeste trotskisten, schijnheilige boeddhisten, beoefenaars van zwarte magie, indolente en decadente landeigenaren, een leviterende priester die al zes jaar dood is en een kolossale kruidenierster die tegen een schorpioenvis praat. Tegen het decor van de exotische schoonheid van het tropische klimaat en de oosterse cultuur beschrijft Bouvier in kleine, fijnzinnige overpeinzingen zijn geestelijke en lichamelijke neergang.

De schorpioenvis is het hallucinerende verslag van een persoonlijke crisis. Ziek, verlamd door de hitte en platzak ziet de hoofdpersoon van deze roman zijn verblijf op het ‘eiland van de glimlach’ veranderen in een afdaling in de hel.

De Zwitserse schrijver, journalist en fotograaf Nicolas Bouvier (1929-1998) maakte talrijke reizen door Europa en Azië, waarover hij verschillende boeken publiceerde. In 2009 verscheen bij Uitgeverij Bas Lubberhuizen De wegen van de wereld, een reisboek-classic.