Zwevende olifant

Diezelfde morgen in de pauze nam Henk het woord in de personeelskamer. Hij was gespannen. Met een strak gezicht wachtte hij tot de gesprekken verstomden. Het was doodstil.
	‘Ik heb Bert Vogelaer gisteren een rigide ouwe lul genoemd. Dat had ik niet moeten doen.’ Hij hield even zijn mond en keek rond. ‘Daarom bied ik hierbij mijn excuses aan. Ik besef nu dat je niet altijd de waarheid moet zeggen.’


Marja van Brakel, wethouder in Apeldoorn en beoogd burgemeester van Amersfoort, is volledig van slag als haar man Henk bij een tragisch ongeluk om het leven komt. In de maanden daarna probeert ze haar evenwicht te hervinden door een dagboek bij te houden en herinneringen op te schrijven. Door opmerkingen van een oud-leerlinge van Henk beseft ze dat er mensen zijn met heel andere herinneringen aan hem. Als ze daar navraag naar doet, hoort ze ook verhalen waarin hij nauwelijks of geen rol speelt: over een gijzelingsdrama, over een rampzalige familiebijeenkomst, over een wetenschappelijk onderzoek dat de woede opwekt van Hades en Zeus. Als de waarheid in het geding is, heeft een mens maar een paar opties: apathie, geweld of een zwevende olifant.