Naar het land van de levenden

Franciscus van Assisi (1182-1226) is een gewaardeerde heilige, zowel in de christelijke als in de niet-christelijke wereld. Heeft die waardering betrekking op wat Franciscus echt ter harte ging?
Wanneer Franciscus sprak over 'wereld', bedoelde hij dikwijls een werkelijkheid waarvan hij zich wilde distanti n: drukke bezigheden die veel energie en aandacht vragen, maar dat niet waard zijn. Hij zag af van rijkdom en posities die de kwetsbare kant van het leven maskeren.
Om die kwetsbare kant wereld te verlaten, ging Franciscus niet naar een klooster. Hij werd ook geen kluizenaar. Hij brak wel met zijn familie en vooral met het zakenleven van zijn vader. Hij bleef in Assisi en hield contact met zijn vertrouwde omgeving. Die keuze lijkt eenvoudig en duidelijk, maar zo simpel was het niet.
Het was voor Franciscus en zijn eerste broeders een proces van zoeken, mislukken en geleidelijk ontdekken. Zij leerden dat hun keuze niet ging over de omstandigheden, maar over hun eigen manier van kijken naar de werkelijkheid. 'De wereld verlaten' had te maken met een gelovige kijk op de werkelijkheid en met de manier om daarmee om to gaan. Hun vraag was: wat draagt nu echt bij tot leven? De eerste broeders hebben hun weg naar 'Het land van de levenden' beschreven in de regel (). Sigismund Verheij heft deze eeuwenoude regel bevrijd uit de sfeer van de vrome teksten en heft het oorspronkelijke, evangelische levensmodel opengelegd en geactualiseerd.