Voeken

Net toen ik er achter kwam dat ik voor de derde keer een verkeerde afslag had genomen, kwam een Whatsapp binnen: 'Onderweg moet je voeken' Ellen maakte een typefout. Uit het bericht kon ik niet herleiden of ze met voeken nu vloeken, voelen of zoeken bedoelde. Onontkoombaar smolten de begrippen samen in mijn hoofd.

Nu is er het woord 'voeken' dat een betekenis heeft die precies beschrijft wat er gebeurt als je op reis bent, als je de weg een beetje kwijt bent. Voeken is voelen, zoeken en vloeken. Het is voeken als je op een schroeiende hete dag op weg bent naar resten van Griekse tempels; als je een biertje teveel drinkt tussen maffiosi op een overschaduwd terras omdat de trein pas over drie uur gaat, als je alleen in de nacht over een verlaten haventerrein loopt en je hoort stemmen maar je weet niet waar vandaan. Voeken moet je als je zeven uur lang door Rome loopt en je afvraagt of de Romeinen ook Teva's droegen en of die ook zo'n pijn deden.

Het moment dat er herinneringen gemaakt worden, dat is het moment dat ik aan het voeken ben. 

Voeken is een boek over reizen. De hoofdpersoon reist langs het werelderfgoed van het Oost-Romeinse rijk, langs alle bekende plekken in Italië, Albanië, Macedonië, Griekenland en Turkije. Zijn midlifecrisis krijgt reliëf tegen de economische crisis in Griekenland, zijn monomane aandacht voor vrouwen opent hem de ogen voor de onderdrukking in Turkije. Het gebrek aan winkelketens in Tirana laat zien hoeveel stijl en waarde een niet-kapitalistisch Europa heeft. Hugo Nero bevrijdt zich van zijn ketens. Voeken is vijftig tinten zwart.