Uit liefde voor rechtvaardigheid

Een halve eeuw na het einde van de kolonisering lijkt er nog niet veel veranderd op de wereld: een rijk Noorden en een Zuiden. Moet het welvarende Noorden iets doen om het zoekende Zuiden te helpen? Wat dan wel?
Dat we iets mogen doen lijkt vanzelfsprekend. Maar moeten we ook iets doen? Is het een kwestie van liefdadigheid of van rechtvaardigheid? Vanuit de confrontatie met wereldwijde ongelijkheid en armoede buigen filosofen zich al enkele decennia over deze vragen. Ook theologen willen een stem in dat debat. 
Sinds het Tweede Vaticaans Concilie is duidelijk dat het 'sociale vraagstuk' niet langer nationaal is (zoals in de tijd van de encycliek Rerum novarum), maar door de globalisering een mondiaal karakter heeft gekregen. Met het moraalfilosofische debat op de achtergrond, schetst Ellen Van Stichel de belangrijkste inhoudelijke lijnen van het katholieke sociale denken, met als hoofdvraag: hoe worden christelijke naastenliefde, liefdadigheid en rechtvaardigheid geïnterpreteerd in een geglobaliseerde context?
Het antwoord op die vraag heeft ook concrete gevolgen voor het denken over de praktijk, en met name onze kijk op ontwikkelingssamenwerking. Bovendien onthult deze sociale leer ook verschillende opvattingen over de publieke rol van de kerk: ligt haar kernopdracht in liefdadigheid of kan zij ook promotor zijn van rechtvaardigheid? Moet de kerk terug wat meer aan politiek doen?