De plicht van de dichter

Voor een partijkaart haalde hij zijn neus op, boodschappen vond hij iets voor postbodes en aan het begrip engagement had hij een bloedhekel. Toch was Hugo Claus (1929 2008) naast een flamboyante artiest en een literaire alchemist óók een publieke intellectueel die de confrontatie aanging met de politieke werkelijkheid. Voor eenduidige standpunten bleek zijn natuur echter niet bepaald geschikt. De kracht van de literatuur lag voor Claus juist in het feit dat ze de `vervaarlijke complexiteit  tot haar recht liet komen. de plicht van de dichter brengt hulde aan het complexe schrijverschap van een van Vlaanderens grootste kunstenaars.Het boek documenteert in woord en beeld hoe Claus zich zowel in het publieke domein als in zijn gedichten, romans en toneelstukken maatschappelijk betrokken opstelde en daarbij voortdurend van masker wisselde. Kosmopoliet en flamingant, democraat en anarchist, volksverheffer en kleine zelfstandige, Claus kon de meest verscheiden rollen combineren.  Maar dat de dichter ook plichten had, daar leek hij in ieder geval heilig van overtuigd. Enfin, meestal toch.