Een tennisbal als watermeloen

In de catacomben van de Rod Laver-Arena kreeg ik van mijn vrouw Hellas een piepklein cadeautje. Een speen, ze was zwanger. Ik had nooit geweten dat zelfs het grijze gangenstelsel van een tennisstadion op de zevende hemel kon lijken. Elke tennisbal die ik daarna raakte, leek zo groot als een watermeloen. Niet te missen. Hoezó in vorm!? 
Over de bevalling hadden Hellas en ik duidelijke afspraken. Paul en ik hadden intussen Roland Garros en Wimbledon gewonnen en ik kon als eerste in de tennisgeschiedenis een dubbel-Grand Slam winnen. Maar als onze eerste worm zich zou gaan roeren en we zouden nog in de eerste week van de US Open zitten, zou ik direct naar huis komen. Als we in de kwartfinale stonden, zou ik met Paul overleggen en als we in de halve finale stonden, zou ik in New York blijven. Helder. Ik was nog niet eens uitgezweet van onze eerste training toen Hellas belde: 'Kom maar terug.' Vijftien minuten voor de geboorte holde ik het Zwolse Sophia Ziekenhuis binnen. In plaats van mijn Grand Slam kreeg ik Lars. Paul heeft me nooit iets kwalijk genomen en ik heb nooit spijt gehad.

In Een tennisbal als watermeloen schetst Jacco Eltingh aan de hand van tal van spannende, vermakelijke en smakelijke anekdotes uit zijn sportcarrière zijn visie op het 'ondernemerschap van het leven'. Of je nu vader, sporter of zakenman bent, in elke functie van je leven gaat het om balans, om het evenwicht tussen de omgang met jezelf en de omgang met de anderen. 
Soms beleef je als sporter, ondernemer, vader of echtgenoot hierin je gouden moment. Op dat moment is elke tennisbal een watermeloen.