Vurige tong

In Vurige tong maakt de aanblik van het dode lichaam van haar `tante nonne bij Ann De Craemer een woede wakker die ze nooit eerder voelde. Het dwingt haar te spreken, want in haar zeer katholieke West-Vlaamse `dorp dat zich stad noemt is `zwijgt en doe voort altijd gedragsregel nummer één geweest. Ann De Craemer toont hoe het katholieke geloof erin slaagde haar grootouders en ouders in slaap te wiegen, en hoe zelfs zij machtsmisbruik meemaakte, dat met permissie van God de Vader tot in de jaren 1990 doorging. En die God mag dan vandaag wel met stille trom uit haar dorp vertrokken zijn, Hij huist nog steeds in de geesten van veel dorpsgenoten, die zich als microben onder Zijn voetzolen gedragen. Net die dorpsnederigheid wilde ze ontvluchten door naar de grote stad Brussel te verhuizen. Maar ook daar duikt de schaduw van haar kerktoren weer op en beseft ze dat ze willens nillens meer van dat dorp houdt dan ze zelf wilde toegeven.



Ann De Craemer (Tielt, 1981) schreef eerder Duizend-en-één-dromen. Een reis langs de Trans-Iraanse Spoorlijn (2010). Dat boek werd genomineerd voor de VPRO Bob den Uyl Prijs voor het beste literaire reisboek.