Brandsporen

Het was Jelle die me vond, verstijfd in een schreeuw als op het schilderij van Munch, met in mijn hand nog het stanleymes dat hij me eerst afnam. Glasscherven lagen op de grond, de lauwe wind joeg regendruppels naar binnen, het vuur in de kerk loeide, brandweerwagens reden het smalle pad rond de kerkterp op, slangen werden ontrold en aangesloten, nu zou de brand wel snel onder controle zijn, stil maar Fardau, het komt wel goed. 
	Stil maar? Ik zei immers niets. Ik kon me nauwelijks bewegen. Hij leidde me naar beneden. In de kamer waren de ramen ook gesprongen, er stonden plasjes water op de houten vloer en planten waren uit de vensterbank gevallen. De weerschijn van de vlammen flakkerde langs de muren. Jelle plantte me op een stoel in de keuken en zette water op voor thee. 
	Jelle kende me, hij wist dat ik bang was voor vuur, dat ik daarom nooit de kaarsjes aan wou, of bij de open haard zitten. We hadden vuur altijd vermeden. Nu pas zag hij mijn angst in volle omvang.

In deze prachtig geschreven roman vertelt Hella Kuipers het verhaal van Fardau, het meisje dat altijd extra steun nodig leek te hebben, omdat ze bang was en snel overstuur. Fardau heeft al haar energie nodig gehad om een groot familiegeheim onder de oppervlakte te houden. Als dat uiteindelijk toch boven water komt, blijken de andere leden van de zo sterke familie hun eigen zwakheden en demonen te hebben. Heel langzaam en overtuigend ontrolt zich de geschiedenis van vier generaties vrouwen. Met grote verbeeldingskracht, sterk ingevulde details en zorgvuldig gekozen woorden kluistert Hella Kuipers haar lezers aan hun stoel.