Annie

oud

Ze richt zich op

blauw overwaasde ogen

kijken me aan.

Ogen die niet veel meer zien

maar naar ik vrees

gedachten kunnen lezen.

Mijn gedachten waarover ik me schaam.



Samen zijn we oud

maar houden geen gelijke tred.

Haar krachteloos stijve poten

presteren niet meer

dan een blokje rond.

Ik ga haar voor

wachtend op winderige hoeken.



Als gast is ze nergens

meer welkom

sinds ze haar darmen weerloos ontlast.

Dan komen de gedachten

Die ze niet mag lezen.



Ik streel haar kop

Zuchtend legt ze zich

weer aan mijn voeten.



Annie van Kooten-Snaauw

1910-1999



'Een liefdevolle eerbetoon aan een moeder is bijna niet mogelijk.' - Ingrid Hoogervorst, De Telegraaf



'Kees van Kooten heeft een prachtig boekje over oud zijn en sterven geschreven, een verhaal dat nergens larmoyant wordt en steeds herkenbaar is.' - Algemeen Dagblad



'Kees van Kooten treft de goede toon, net als in 'Levensnevel', door de kleine zinnetjes die het verhaal over de liefde van een zoon voor zijn moeder die letterlijk geen vlieg kwaad doet, in een lijstje zetten.' - Arjan Peeters, de Volkskrant



'Net als in 'Koot graaft zich autobio' is Van kooten erin geslaagd om met een handvol woorden een zaak van leven en dood even humoristisch als gevoelig te behandelen.' - Pieter Steinz, NRC Handelsblad



'Van een stilmakende schoonheid. Een zorgvuldig gestileerde afscheidsgroet van een zoon aan zijn moeder.' - De Limburger