Afrika, mijn land

Al van voor haar geboorte staat het leven van Andrée Blouin op scherp. Bij de bevalling is haar Centraal-Afrikaanse moeder veertien. Haar verwekker, een Franse koloniaal, is dan veertig. Op haar derde vliegt ze naar een klooster voor meisjes ‘van gemengde rassen’. Toch duurt het tot ze zelf moeder wordt vooraleer haar wereld kantelt. Haar zoontje krijgt malaria en medicijnen zitten er niet in: hij is een mulat. ‘Zijn dood politiseerde me zoals niets anders dat had kunnen doen’, noteert ze. Soundtrack to a coup d’état haalde Andrée Blouin uit de vergetelheid. Het is bijna niet te geloven dat ze daarin terecht was gekomen. In de jaren 1950 en 1960 is ze een heuse moeder van de dekolonisatie. Geen strijd of ‘de gevaarlijkste vrouw van Afrika’ is erbij betrokken. Ze is bevriend met reuzen als Nkrumah, Touré en Ben Bella. Leidt de grootste Congolese vrouwenbeweging. Wordt adviseur en speechschrijfster van Lumumba. Haar autobiografie leest als een avonturenroman. Over panafrikanisme, revolutionaire diplomatie, kameraadschap, verraad maar ook over de rol van vrouwen in de strijd.

Andrée Blouin speelde een belangrijke rol in de dekoloniseringsbeweging die in de jaren 1950 en 1960 Afrika en Europa op hun grondvesten deed daveren. Ze beleefde zowel de overwinningen als de nederlagen van verschillende nationale bevrijdingsbewegingen vanop de eerste rij.
Oorspronkelijke titel: My Country, Africa. Autobiography of the Black Pasionara. Verso, 2025.