De gitaren des doods

n Brazilië wordt Elomar beschouwd als nationale volksdichter en zijn werk wordt onderwezen op scholen en universiteiten. Tijdens zijn jeugd hoorde hij de muziek en poëzie van rondzwervende minstrelen en maakte hij kennis met Literatura de cordel (letterlijk draadliteratuur). Dit zijn populaire en goedkope boekjes met volksverhalen, poëzie en liedjes en voorzien van houtsnede-ullustraties. De boekjes, die aan een koord (cordel) hangen, worden op de mark verkocht. Dit inspireerde Elomar om ook gedichten te gaan schrijven en te componeren. De gitaren des doods (Auto da Cantingueira) bestaat uit vijf gedichten, die tevens het libretto van de gelijknamige opera vormen. 

De gitaren des doods gaat over Dassanta, een geitenhoedster  ‘mooier dan de dood’. Geboren in het schoot van de Caatinga - een ‘stokoude aarde die springt van leven, op een grond nooit door nevels geraakt’. Twee mannen strijden met gitaar en poëzie om haar hand:

Zangdichters wees op je hoede /
wie ik beetpak die zal bloeden /
begenadigd of gestoord is /
wie mijn rijmzang uit durft dagen /
is aan ‘t einde van mijn plagen /
doodgejaagd of hoogbegaafd.

Elomar Figueira Mello (1937) is dichter, zanger en componist. Hij groeide op in een traditionele boerenfamilie in  ‘de 
Caatinga’  een onherbergzame gebied op het platte land, de sertão, van Brazilië. Elomar schreef vele gedichten, opera’s en boeken.