De wilde jongen uit de Aveyron

Rond het jaar 1800 wordt in de Zuid-Franse bossen een wilde jongen van ongeveer tien jaar oud gevangen. Hij heeft jarenlang alleen in de bossen rondgezworven en hield zichzelf in leven met kastanjes, eikels en rauwe aardappels. De jongen kan niet spreken en gedraagt zich als een wild dier. Jean Marc Gaspard Itard, een jonge arts, ontfermt zich over hem en onderzoekt of deze jongen alsnog kan worden opgevoed tot een volwaardig lid van onze maatschappij. 

Van zijn inspanningen doet Itard verslag in twee uitvoerige rapportages. Hierin lezen we over de voortgang van zijn pogingen om tot een constructieve vorm van communicatie te komen met Victor, zoals hij de jongen is gaan noemen. Met zijn objectieve, gedetailleerde beschrijvingen en openhartige filosofische bespiegelingen is Itard zijn tijd ver vooruit. Deze teksten worden door velen gezien als een bakermat van de moderne psychiatrie. Veel van de dilemmas die Itard opwerpt omtrent natuur en cultuur, opvoeding en taalontwikkeling en identiteit en sociale aanpassing zijn nog altijd actueel. 

Voor het eerst komt de volledige geschiedenis van deze bekende wilde jongen nu beschikbaar in het Nederlands. In haar heldere toelichting geeft vertaalster Jevgenia Lodewijks een goed beeld van Itards tijd en de omstandigheden waarin hij met Victor werkte. 

Dit waargebeurde verhaal over de jongen uit de Aveyron is in 1970 als L'Enfant Sauvage
verfilmd door François Truffaut.  

In Wolfskinderen (Homo ferus L.) omschrijft Maarten t Hart de twee rapporten van Itard als: Kleine meesterwerkjes. Ze zijn niet alleen voortreffelijk geschreven maar bovenal ook zodanig gesteld dat het onmogelijk is om ook maar te veronderstellen dat Itard onbetrouwbaar zou kunnen zijn.