De wereld volgens Hein de Kort

Na een uitstapje in de mindfulness en het binnenhalen van de bruine band in mediteren, achtte Neerlands beroemdste criticaster-in-cartoonstijl, Hein de Kort, het blijkbaar de hoogste tijd om een nieuwe verdieping in zijn ontwikkeling aan te brengen. Uit zijn voorwoord voor dit alweer zesde deel in De wereld volgens Hein de Kort blijkt dat hij die vond in de folklore, om precies te zijn bij die kleine mensenvriend die wij allemaal al van jongs af aan zo goed hebben leren kennen, de kabouter. De Kort ontdekte het volgende:
Kabouters kunnen geen kleur zien. Alleen groen.
Lichtgroen. Donkergroen. Olijfgroen. Mosgroen.
Maar groen is een kleur, toch?
Nee!
Groen is een afspraak.

Om toe te lichten hoe deze metafysische stellingname vorm krijgt in deze uitgave, daartoe is de beschikbare ruimte op dit achterplat ontoereikend. Dat De Kort evenwel nog steeds met beide benen op vaste grond staat, dat blijkt wel uit de manier waarop hij zich in deze uitgave geestdriftig buigt over de bizarre stroom van gemengde berichten uit binnen- en buitenland, om er vervolgens zijn hoogst persoonlijke reactie op te geven. In kernachtige commentaren. Derhalve laat deze uitgave zich typeren als een grondig uitgewerkte verkenning van het fenomeen mens en de raadselachtige randgebieden van de hem of haar omringende wereld. Zoals daar zijn: wereldkusdag, reanimatieperikelen, de Dag van de Vitalogie en de Dag van de Betaalde Liefde, Rutte naar de NAVO (of wordt het toch MAVO?), blowen in Duitsland, seks op latere leeftijd en heel veel andere Oud-Hollandse gezelligheid anno nu.
Om kort te gaan, dit is in feite Hein de Korts reactie op de nog altijd actuele vraag naar meer verbeelding aan de macht en die respons biedt uitzonderlijke kwaliteit en verdient een feestelijk onthaal. Aarzel niet. Tast toe.