Het blauwe meisje

‘Jij bent het,’ sprak Hij en Hij richtte zich tot mij, ‘jij bent het. Maak je bekend. Er is maar plaats voor één.’ Verpletterend, dwingend, onontkoombaar was Zijn stem. Ik was nummer één in de kosmos. De kosmos hoorde mij toe en was zonder raadsels. Ik was de redder van de mensheid. Uitverkorene. Onaantastbaar.

‘Maak je bekend.’ Ik schreeuwde de boodschap uit maar werd niet begrepen. Niet begrepen, helemaal niet, wel gegrepen en ondergebracht in een eng kamertje in een kliniek. Daar hoorde ik in de loop van de eerste nacht een stem die me vertelde: ‘Liefde is in alle dingen, niet alleen in alles wat huilt en lacht.’ Ik meende dat het de stem van het blauwe meisje was. Het kamertje leek me ineens iets minder eng.

Een jongeman ondergaat een erg verwarrende, existentiële ervaring. Hij weet geen raad met zichzelf en zijn omgeving, bestormd door beelden die de chaos groter maken. Enkel zijn herinneringen, aan onder anderen het blauwe meisje, houden hem recht.

Wim Urgel (°1947) studeerde Germaanse Filologie en Sociale en Culturele Antropologie aan de KULeuven. Hij was jarenlang uitgever. Zijn liefde voor literatuur en (verbindende) poëzie bracht verscheidene kortverhalen en dichtbundels voort. 'Het blauwe meisje' is zijn nieuwste novelle.

'Een confronterend verhaal dat niemand koud zal laten'