Dichter bij verwondering

Schrijven is zuurstof 
doorgegeven aan lezers,
zuurstof, 
die eerst zelf,
al schrijvende,
is gewonnen.

Verwondering is het verbindende woord in deze bundel. Dichter Egbert Rietveld verwonderde zich al vanaf zijn vroege jeugd. Hoe mooi tekende de vrieskou buiten prachtige ijsbloemen op de binnenkant van de ramen in huis. Soms leken het ook ragfijne veren. Later was er de verwondering over verre lichten aan de donkere hemel. En nog later over nog zoveel meer dingen.
Rietveld bezingt hervonden liefde en geluk, verkent in woorden de diepten en inzichten van zijn bestaan. Voor het hart, het aangezicht van de Eeuwige, laat hij zich zien, in taal zijn hart spreken, zingen over het kostbare geschenk dat leven in verbondenheid hem schenkt. 
Uit het amalgaam van verwondering en spiritualiteit komt dat ene, bijzondere elixer tevoorschijn: dankbaarheid en diepe vreugde om het leven dat hem is gegeven.

In zijn vorige bundel, Dichter van leegte, keerde Egbert Rietveld naar binnen, in een universeel gevoel van rouw en troost. Met deze bundel reikt hij naar buiten, naar de ultieme schoonheid die steeds weer aanzet tot verwondering.