PLUIMPJES II

Eén van mijn gedichten kreeg enkele jaren geleden de volgende BEOORDELING van de Turing Gedichtenwedstrijd: 'Dit gedicht is een mooi voorbeeld van de werking van de bekende stelregel: 'less is more'. De titel (ZWARTE LOCS VAN PLAATSTAAL) stuurt je in de eerste zin meteen naar een bepaalde setting: de plekken waar graffiti wordt gespoten. De zwarte locs van plaatstaal, een mooi verrassend beeld voor een staanplaats met donkere treinen (locomotieven?). En geeft met het simpele 'een gothic kruis 'de 'hij' een collectieve identiteit ( die van de gothic subcultuur). Het handelen van de 'hij' contrasteert door de witte knoken met de zwarte omgeving, die net als hetgeen er verschijnt op de muur (duinen en de zee). Het zand waarop zijn voeten spatten kan vervolgens zowel naar dat strand verwijzen als naar de grond waar hij op staat in zijn actie. Wanneer we de vuilnisbakken horen rammelen (door hem, of door iemand die hem betrapt?) is hij al weer weg. Kort en krachtig, niet alleen de inhoud maar ook de vorm laten zien dat graffiti 'sneller dan snel' plaatsvindt, en toch ook iets achterlaat, iets dat met betovering te maken heeft.