De albasten nimf

It houlik fan Antonius Hendrikus van Wely hâldt net oer. Fangefolgen ûntflechtet er syn Antsje gauris, wat sei, hy ûntflechtet himsels, op syn deistige kuier s moarns ier as er passanten in rol jout yn syn imazjinêr belibjen fan de werklikheid. Hy tinkt himsels by minsken yn ’e hûs, by moaie froulju, sterke froulju… hy tinkt him de bedriging yn fan de jonges fan de stegen, sechstjinjierrigen dy’t op fernielerij út binne, op it skoppen fan âlde minsken… en ja, dan libbet it swier as de reële en de imazjinêre wrâlden bytiden trochinoar rinne.

Yn syn tredde roman, nei Littenser Merke en Famke famke sketst Ale S. van Zandbergen in haadpersoan dy’t oanhelle is mei iensumens, in situaasje dy’t op ’en doer om help ropt. De help komt der, fan in psychoterapeute, in frou dy’t mei har freondinne in bernewinsk hat… dan is der ferlet fan in donor. Der ûntstiet in plan dêr’t even gjin plak is foar de eed fan Hippocrates…