Als lentedauw

Marijke (1994) maakt haar debuut als schrijfster met deze pakkende poëziebundel. Wanneer haar oma dementie kreeg, leek de grond van onder haar voeten weg te zakken. Toch bleef ze niet bij de pakken zitten en was dit het begin van een intense tocht vol kwaadheid, verdriet, liefde en inzicht, maar bovenal verbinding. 

Het resultaat van deze tocht toont zich in 2 verschillende perspectieven: enerzijds vanuit de persoon met dementie en anderzijds vanuit zijn liefdevolle omgeving.  
Deze verrassende dialoog doet dan ook beseffen dat er meer is dan enkel een  diagnose. Geen enkele emotie wordt uit de weg gegaan waardoor je zowel een traan als een glimlach kan verwachten met daarnaast een grote portie erkenning voor wat je doormaakt. Tegelijkertijd word je ondergedompeld in een bad vol vernieuwende inzichten die je kunnen inspireren in het omgaan met of verwerken van de diagnose ‘dementie’.