BABİL

Yanmıştık, çölün en bilinmez köşesinde, gökten yağan kum fırtınasından daha korduk. Doğacak yağmuru bekler olmuştuk, kuyudaki Yusuf gibi.
Kuyuda hiç olmazsa bir damla umut vardı…indik gökyüzünden kayan bir yıldız gibi, acıların şehrine. Sessizliğin kenar mahalle sokaklarında ilerlerken,
garip ürkek bakışlar, kurşun gibi üstümüzde. Gece gökyüzünden rüzgârda salınarak, düşen yapraklar gibi, kendini örttüğünde, kayboluruz karanlıkta. 
Oysa daha görülmeyen ve bilinmeyenler vardı. Görmediklerimizi göreceğiz, bilmediklerimizi öğreneceğiz.