Vandaag is morgen alweer gisteren

Dit boek heb ik geschreven voor mijn kinderen maar meer nog voor mijn kleinkinderen. Aanleiding was het boekje; ‘Opa vertel eens’, waarin je,  herinneringen van vroeger kunt beschrijven. Maar ja, om dat 15 keer te doen is nog wel een opgave. Mijn 5 kinderen hebben natuurlijk van jongs af aan weleens flarden van mijn herinneringen meegekregen maar onze kleinkinderen niet zoveel. Onze kleinkinderen, die opgroeien in een digitale wereld met smartphone, Playstation, spelcomputers,  internet, ruimtevaart, elektrische auto’s en fietsen, hebben niet zoveel meer met een ‘klomp met een zeiltje’. Maar ook de Arbo wetgeving laat vaak geen kinderen meer toe op plaatsen die voor mij in mijn jeugd  heel normaal waren. Plaatsen waar je kon kijken naar vakmensen die met gevaarlijk gereedschap grote prestaties leverden. Dus ‘totally different’ Ik hoop dat jullie zo een beetje mee krijgen hoe wij als naoorlogse generatie groot geworden zijn. Ik wilde eerst tot mijn 16e jaar schrijven maar op verzoek van Renate moest het tot ons huwelijk worden. Gelukkig kwam er geen verzoek voor de rest van mijn (ons) leven dus kan ik het hier bij laten en het stokje over geven aan mijn kinderen. Schrijf het op!