Bosgevoel

Bos in Nederland? Hing er altijd een beetje bij. Wel mooi en zo, maar niet echt van betekenis. Gebeuren deed het in de polder, aan de rivieren en op zee. Het bos was die wereld van bescheiden burgermansgenoegens, van pannenkoeken en ANWB-paddenstoelen.
Voor het peilloos diepe woud, voor de herinnering aan de gelukzalige huiver van sprookjesland, moet je de grens over.
Of... toch niet? Kun je dat gevoel ook bij ons ervaren?
Dagenlang door de wouden trekken in Nederland, kán dat? En wat zie, hoor en voel je dan? Schemerende duisternis, flakkerend licht, beklemmende eenzaamheid, nevelbanken, lokkende tonen, dreigend grommen? Of toch vooral de kale routine van rechthoekig afgepaste bospercelen, met stammen gehoorzaam op een rij?
Ik neem de proef op de som en ga op ontdekkingstocht. Het Gooi door, de Utrechtse Heuvelrug af, en weer omhoog de Veluwe op, tot ik het bos weer uitkom in Hattem bij de IJssel.
Een kleine twee weken ondergedompeld in het Nederwoud op zoek naar het echte bosgevoel... kijken hoe ver ik kom.