Niet te moeilijk graag

Met bijdragen van Hans Achterhuis, Henri Beunders, Désanne van Brederode, René Cuperus, Damiaan Denys, Robbert Dijkgraaf, Ger Groot, Jaap van Heerden, Sjoerd de Jong, Dick Pels, Jan Renkema, Maarten van Rossem, Xandra Schutte, Martin Sommer, Abram de Swaan, Max van Weezel en Anton Zijderveld.

In Nederland viert de infantilisering hoogtij, oordeelt menig nuchtere waarnemer. Het maatschappelijk debat wordt beheerst door soundbites, oneliners en andere hapklare brokken. In parlementair Den Haag is mediageniek-zijn verheven tot de hoogste deugd. Denkers en beschouwers hebben afgedaan, en wie de kunst van het dissen niet beheerst krijgt vroeg of laat de rekening gepresenteerd.
In kranten en op tv verdringt het infotainment achterhaalde waarden als nuancering en analyse. Gezagsdragers, media en culturele instanties weten zich met hun traditionele voorbeeldfunctie geen raad meer en hun verwarring werkt tot diep in de samenleving door. Een standbeeld voor Multatuli en Spinoza? Dan ook een voor Appie Baantjer en Nico Haak. Zo overspoelt de egaliserende, simplificerende amusementscultuur gaandeweg de hele maatschappij.
Kunnen we echt van een culturele 'dumbing down' spreken, zoals de Engelse socioloog Frank Furedi in zijn geruchtmakende Waar zijn de intellectuelen? betoogde? Of is dat weer zo'n typisch voorbeeld van het ongefundeerde gesomber? In Niet te moeilijk graag buigen vooraanstaande publicisten zich over deze vragen. Lijdt Nederland aan acute verkleutering?