Binnenlandse veiligheidstaken van de Nederlandse krijgsmacht

Binnenlandse activiteiten van de krijgsmacht zijn doorgaans omstreden: alleen in hoge uitzondering mag het leger tegen de eigen burgers worden ingezet, en het leger zou geen taken moeten uitvoeren die door de politie of andere civiele organisaties kunnen worden uitgevoerd. Toch verricht ook het Nederlandse leger binnenlandse activiteiten.
Welke activiteiten voert onze krijgsmacht in vredestijd in Nederland uit en waarom gebeurt dit niet door de politie, de brandweer of andere civiele organisaties? Dat zijn de kernvragen in De binnenlandse veiligheidstaken van de Nederlandse krijgsmacht. Om antwoorden op deze vragen te krijgen, deed Michiel de Weger enkele jaren onderzoek in archieven, las hij tal van parlementaire stukken en hield hij interviews met betrokken parlementari rs, bewindslieden, militairen, politiefunctionarissen en ambtenaren.

Specifiek worden in dit boek de volgende kwesties onderzocht: 

  Waarom werd in 1948 bij de Koninklijke Landmacht de Nationale Reserve opgericht, met als taak op te treden bij binnenlandse onlusten? 

  Waarom werd in de jaren zeventig de Explosievenopruimingsdienst van Defensie opgedragen om achtergebleven militaire  n terroristische explosieven onschadelijk te maken, terwijl Binnenlandse Zaken zelf een explosievenopruimingsdienst had? 

  Waarom werden in dezelfde tijd de mariniers en militaire scherpschutters ingeschakeld voor het be indigen van gijzelingen Ð kon de politie dat niet zelf? 

  Waarom werd de Koninklijke Marechaussee begin jaren negentig aangewezen om de politiediensten op Schiphol en mobiele controles op vreemdelingen te gaan uitvoeren Ð waren de civiele politiekorpsen daartoe niet in staat of gaven andere argumenten de doorslag?


Dit boeiende boek biedt een gedetailleerd inzicht in het schemer-gebied tussen politie en krijgsmacht, in de onderhandelingen tussen de ministeries van Defensie, Justitie en Binnenlandse Zaken en in de verhoudingen tussen parlement, bewindslieden en ambtenaren. De Weger laat zien hoe op een zo belangrijk terrein als de nationale veiligheid pragmatisme vaak prevaleert boven principes; extra relevant gezien de actuele discussies over de vorming van een nationale politie en   n ministerie van Veiligheid.